Geschiedenis

Het Leidsch Dispuuts Genot Soixante-neuf werd op donderdag 5 november 1992 opgericht door een vijftiental eerstejaars. Op 14 december van hetzelfde jaar volgde de officiële erkenning van Soixante-neuf als "SSR-dispuut". Het eerste jaar was rommelig en het dispuut had veel te lijden onder diverse kinderziekten. Veel meer dan een bezoek aan het seksmuseum in Amsterdam en een weekendje naar Texel werd er niet georganiseerd. Ondanks de rommelige start voorzag het LDG de Vereniging echter al direct van een haute-nouveauté: voor het eerst in de geschiedenis van SSR had een dispuut het (onzalige) plan opgevat om dispuutskleding aan te schaffen. Hoewel de dispuutskleding beperkt bleef tot paarse T-shirts was de toon gezet. Het dispuut zou in de jaren die volgden haar stempel zeer stevig drukken op de ontwikkeling van SSR als vereniging.

Twee jaar na haar oprichting (en tien sjaarzen rijker) nam Soixante-neuf een van de belangrijkste en meest invloedrijke beslissingen uit haar geschiedenis: er werden dispuutsjasjes aangeschaft. De opvallende jasjes (blauw met gele letters) met een in het oog springende naam plaatsten het LDG definitief op de kaart van studentikoos Leiden, maar veroorzaakten tevens grote schaamte en beroering op de Vereniging. Voor het links-georiënteerde SSR was het fenomeen dispuutsjasjes een symbool van overmatige studentikoosheid en ongewenste verrechtsing. De ontwikkelingen werden met argusogen gadegeslagen en Soixante-neuf werd door de Vereniging het liefst in het verdomhoekje gedrukt. Serieuze en minder serieuze kritiek volgde. Anoniem verscheen er zelfs een schorsingsvoorstel in het verenigingsblad tegen alle leden van het Dispuutsgenot. Ook een tekening waarin het LDG vergeleken werd met de Ku Klux Klan en een gedicht over een "rondwarend beest" verscheen in het Colloquium. Hiervan is hieronder een fragment gegeven:

 Dus hou je wel van arrogante bluf
En wil je lijken op een corpsstudent
Is je gevoel voor stijl slechts voorgewend
Dan is jouw eindbestemming Soixante-neuf
(fragment uit "Lelijke jassen" van Rob Prins, voorjaar 1995)

Twee jaar later, aan het einde van 1996, leverden de dispuutsjasjes nog maar weinig discussie op. Slechts wat oudere leden bleven zich verzetten tegen deze vorm van "verrechtsing" op SSR. De leden van Soixante-neuf lieten zich dan ook niet van de wijs brengen door de anti-Soixante-neuf houding die was ontstaan. Elk jaar werd het dispuut luidruchtiger en kregen kreten als "Soixante-neuf, Clubje 1!" en "Altijd rechtsaf!" hun intrede. Inmiddels uitgegroeid tot zo'n vijfendertig leden, vierde het dispuut in 1997 haar eerste lustrum. Onder het motto decadent vond er in maart 1997 een Lustrumfeest plaats met de Nederlandse versie van Take That en vertrok het LDG in juli 1997 voor een Lustrumreis naar Turkije. (Voor het eerst in de geschiedenis van SSR toog een dispuut af naar een bestemming buiten Europa!) De kledinglijn werd uitgebreid met een rugbyshirt en een lustrumjas en op 5 november 1997 verscheen de rood-fluwelen Lustrumalmanak. Op het eerste hoogtepunt van haar bestaan stond Soixante-neuf op SSR, en zelfs daarbuiten, bekend als studentikoos, behoudend-rechts en een klef maar populair, hecht, leuk, actief en vooral strak georganiseerd dispuut. Haar populariteit bleef, ondanks alle kritiek, ongekend.

Naast de discussie over de toekomst van het dispuut, laaide er, aan het eind van het jaar 2001 - 2002, binnen het LDG ook een discussie op over het "imagoprobleem" van Soixante-neuf. Het LDG zou niet langer het "baken van rechts en corporaal gedachtegoed" op SSR zijn. SSR had, ongetwijfeld onder de invloed van Soixante-neuf, een grote stap naar rechts gemaakt en het dispuut leek haar spraakmakende en onderscheidende rol min of meer te zijn kwijtgeraakt. Na verhitte discussies en twee lange vergadering werd een beslissing genomen die de Vereniging opnieuw op haar achterste benen zou laten staan. De KMT zou stevig worden aangeschroefd: tijdens het weekend zou er, voor het eerst in de geschiedenis van SSR, een zware ontgroening plaatsvinden. Aldus geschiedde. Het net gewisselde Collegium, met daarin opgenomen een Assessor Lustrum, verzorgde het weekendprogramma. Hoewel de ontgroening, voor hedendaagse begrippen, weinig voorstelde was het weekend toch grootsch! Maar liefst 35 leden namen deel aan dit prachtige weekend in Ghietmen.

Hierna barstte het tweede Lustrumjaar van het LDG in alle hevigheid los. Het lustrumjaar was geiler, strakker, duurder, decadenter en pretentieuzer dan alles wat eerder was vertoond op SSR. Zo vertrok het LDG voor een Lustrumvakantie naar Mexico en bracht het dispuut een nieuwe fotoalmanak uit. In de zomer was er bovendien de lustrumactiviteit waar op heel SSR en ver daarbuiten al maanden reikhalzend naar uitgekeken werd: het Lustrumgala in Zuid-Limburg. Kosten noch moeite werden gespaard. Een kasteel werd afgehuurd, drank werd afgekocht en met praktisch alle leden en reünisten en veel externe dates werd een gala neergezet dat qua geilheid door niets werd geëvenaard. De talloze activiteiten en initiatieven lieten zien dat Soixante-neuf zich met recht de titel "Clubje 1" had toegeëigend.

Ondanks het enorme succes van het Lustrum werd, in de marge, de bestaansdiscussie steeds openlijker gevoerd. Er waren duidelijke stemmen voor het opheffen van het dispuut in haar hoedanigheid als SSR-dispuut, om verder te gaan als vriendengroep. Men was tevreden over de samenstelling van het dispuut en de activiteiten die (veelal buiten de Vereniging) werden georganiseerd, en waar had men SSR dan nog voor nodig? Bijna ging het LDG ten onder aan haar eigen arrogantie. Na een lange vergadering werd uiteindelijk besloten toch als dispuut te blijven bestaan. Toch bleef het sluimerende gevoel van gebrek aan verjonging een bron van grote zorgen; hoewel het dispuut een hecht geheel was, had het een actieve kern van boven de 22 jaar oud. Bovendien organiseerde het dispuut, daar de leden als dispuut weinig meer te zoeken had op SSR (veel leden waren al enige tijd geen lid meer bij SSR), voornamelijk activiteiten buiten de Vereniging. Hoewel zich rond de IK-week twee eerstejaars aanmeldden, die natuurlijk snel werden ingestemd, bleek de motivatie om in de NC-UIT weer eerstejaars te gaan werven werkelijk tot een dieptepunt gezakt. Desalniettemin lieten het oude en het nieuwe Collegium zich in de NC-UIT van 2003 niet ontmoedigen. Wederom weinig eerstejaars zou namelijk het einde van Soixante-neuf op SSR betekenen.

Kenmerkend voor de historie van het LDG zijn de plotselinge momenten van grote instroom van nieuwe leden, juist op het moment dat het dispuut benauwd wordt over haar voortbestaan. Het tij keerde zich ook deze keer op wonderbaarlijke wijze: maar liefst elf nieuwe leden konden in november begroet worden. Dit stelde het dispuut voor een hele nieuwe vraag: wordt de dispuutsidentiteit door een dusdanige groep eerstejaars niet verstoord? Het nieuw aangetreden Collegium, op z'n minst controversieel te noemen met een oud-Augustijn aan het roer, was echter voornemens de KMT van een straffer jasje te voorzien, opdat het dispuutsgevoel er tijdens de KMT voldoende werd ingehamerd. De aanzienlijke KMT-verzwaring leidde intern, voornamelijk bij de oudere Leden, tot heftige discussies. Soixante-neuf bleef natuurlijk een dispuut van SSR en de vraag rees hoe ver het dispuut van de toenmalige SSR-mentaliteit kon afwijken. Alle kritiek ten spijt, het Collegium zette door en de KMT werd op een Waddeneiland (ze konden écht niet weg) gehouden. Dit weekend mag als markeringspunt de boeken ingaan; het was een fysiek afscheid van veel actieve ouderejaars en van de huis-, tuin- en keukenactiviteiten van het LDG. De enthousiaste nieuwe leden begonnen aan hun lidmaatschap en zouden op de "thuisbasis" SSR het roer van Soixante-neuf snel in handen nemen. De plotselinge afwezigheid van een grote groep ouderejaars zorgde echter wel voor de nodige opstartproblemen. De actieve kern was nog maar klein en ontbeerde veelal nog het "Soixante-neuf gevoel". Alles werd dan ook in het werk gesteld om dit gevoel in de nieuwe lichtingen wakker te maken. Deze aanpak bleek effectief: na de KMT van 2003 - 2004 zag het dispuut zichzelf vanaf 2004 steeds vaker terug op SSR. De nieuwe generatie kreeg duidelijk in toenemende mate schik in het dispuut en begon dezelfde arrogantie te vertonen als de vorige generatie eerder had gedaan. Ze domineerde de dinsdagavond op SSR. Het Collegium wist, door vele laagdrempelige activiteiten te organiseren, bovendien ook weer meer ouderejaars aan zich te binden wat in een hernieuwde hechtheid binnen en buiten de Vereniging resulteerde. "Verantwoordelijke en capabele mensen, dat zijn Soixante-neufers!" zo werd gezegd met een blik op de successen in het verleden en de verwachtingen voor de toekomst.

De hoop op een grote nieuwe lichting was in 2005 groot en terecht. Door agressieve profilering in de kampweek en de uitloopweken, kon Soixante-neuf in november 2005 een uitzonderlijk grote nieuwe lichting verwelkomen. De KMT werd wederom verzwaard maar verliep desalniettemin wonderbaarlijk soepel. In het weekend van januari 2006 konden dan ook een groot aantal nieuwe, enthousiaste Soixante-neufleden geinaugureerd worden. De dinsdagborrel volgend op het weekend mag als een historische bijeenkomst de boeken in. Een derde van de kelderbar zag rood/blauw en de overige disputen keken met angst en afgunst naar de grote schare Soixante-neufleden die zich voortaan elke dinsdag op de sociëteit zou verzamelen. De dinsdagavond veranderde, ongetwijfeld vanwege de grote Soixante-neuf invloeden, van aard. Daar waar over het algemeen de Vereniging zich kenmerkte door gemoedelijkheid op de borrelvloer, een incidentele bralsessie zo nu en dan, ontstond er dit collegejaar een trend die Soixante-neuf niet onbevallig overkwam: de dinsdagavond op SSR werd een garantie voor een nat pak en een schorre keel. Wekelijks ontspinden zich zooipartijen om de beperkte hoeveelheid borreltafels. Kortom, het was een atmosfeer waarin het dispuut zich meer dan thuis voelde.

De EL CID week van 2006 zou voor SSR een ongekende week worden. SSR, van de vijf gezelligheidverenigingen de op een na kleinste, haalde de laatste tien jaar gemiddeld 100 tot 120 leden binnen. In 2006 werd de Vereniging echter op brute wijze wakker geschud. Het concept “weinig verplichtingen, maar vele mogelijkheden” leek zich uit te betalen. SSR haalde maar liefst ruim 170 nieuwe leden binnen. Wat te doen met 170 nieuwe leden? Het beantwoorden van deze vraag werd de verantwoordelijkheid van de Praeses Vereniging en de Assessor Intern van SSR, beide functies die na een korte interruptie weer in vertrouwde Soixante-neuf handen terecht gekomen waren. Ook het dispuut stond voor de vraag "hoeveel nieuwe leden kunnen wij eigenlijk aan?" Het lag voor de hand dat het LDG, met een grote actieve kern, vele nieuwe leden zou aantrekken. Gekozen werd voor het buitengewoon duidelijk neerzetten van de aard van het dispuut. Een aanmelding zou 130% gemotiveerd moeten zijn. Desalniettemin werd het recordaantal leden van het voorgaande jaar ruimschoots overtroffen. Soixante-neuf groeide, tot afgunst van de Vereniging, al snel uit tot een van de grootste disputen van SSR.

De aanmeldingentoestroom van 2010 bleek een incidentele piek te zijn. Toch mocht de Club in 2011 negen aanmeldingen ontvangen. Hiervan werden er januari 2012 slechts vier van geïnaugureerd. Later in het jaar zou blijken dat twee van deze vier de Club al snel vaarwel zouden zeggen. Hoewel het LDG ook de jaren daarvoor met afvallers in de KMT te maken had gehad kwam dit aan als een mokerslag. Oorzaak: een te zware KMT in combinatie met te hoge studiedruk. Dreigende termen als ‘BSA’, ‘nominaal studeren’ en ‘langstudeerboete’, die vanuit Den Haag en faculteiten neerdaalden, beheersen in deze tijden de nieuwsrubrieken, ook in het Leidsche. Op pijnlijke wijze werd duidelijk dat de KMT – die sinds jaar en dag telkens wat professioneler, maar ook zwaarder geworden was – tegen het licht gehouden moest worden. De trend van uitbouwen van de KMT moest een halt worden toegeroepen en er moest meer nagedacht gaan worden over studiebegeleiding. Tijdens de KMT-activiteiten die gehouden zouden worden, zou de focus op de lering moeten komen te liggen. Het Collegium nam direct maatregelen door onder andere Moeder Maria een grotere taak in de (studie)planning en begeleiding te geven.

Dit al ging gepaard met een inactiviteit op de dinsdagavond waar de Club nog steeds mee kampte. Het LDG leek een vrijdagavond-dixodispuut te zijn geworden. Het bemachtigen van een borreltafel werd door deze lage opkomst een lastige exercitie. Ondertussen was aan de verrechtsing van SSR nog geen einde gekomen. Disputen waarvan het Dispuutsgenot eerder nooit iets te vrezen had gehad, gingen zich nu profileren als een soort Soixante-neuf Light. Anderen groeiden simpelweg in aantal, of werden in deze periode opgericht. Het zoeken naar het unique selling point en de juiste profilering bleef een punt van aandacht.

De Club zou echter niet lang in mineur blijven vanwege de kleine lichting, want de viering van een mijlpaal in haar geschiedenis stond voor de deur. Terwijl het Glazen Huis op de Beestenmarkt weer inpakte, werd op de Nieuwjaarsborrel van 2012 het startsein gegeven van het vierde Lustrum van het LDG. Het twintigjarig bestaan van de Club zou dit jaar royaal gevierd gaan worden. Een goed geoliede machine van Lustrumcommissies was al een jaar eerder in werking gezet. Als eerste kon in maart de Lustrumfeestweek losbarsten. Een week waarin nog maar weer eens bevestigd werd dat de titel Clubje 1 het LDG meer dan toekomt. Hoogtepunten waren het viergangendiner voor de gehele Vereniging, de Speurvival, en het Champagne-Showers-Feest, waarop de poepel uiteraard rijkelijk vloeide. In mei volgde een Lustrumgala dat zijn weerga niet zou kennen (al was het alleen maar omdat het de Club op het randje van de financiële afgrond bracht). De Luxueuze locatie in de vorm van het paleis Huis de Voorst – voorzien van een slotgracht om knorren, arbeiders en links pluis buiten te houden – vormde het decor voor dit toppunt van decadentie en stijl. Een verrassing dit Lustrumjaar was de ongekend succesvolle Reünistenavond in september. Vriend en vijand werden verrast toen de Autonome Commissie een Comité aanwees ter organisatie hiervan. De sociëteit was gevuld met 75 Soixante-neufers van uiteenlopende generaties. De vele reünisten konden met genoegen en/of ontsteltenis zien wat er van ‘hun’ Dispuutsgenot geworden was. Het Lustrumspaarplan betaalde zich ook in november 2012 rijkelijk uit, toen de Lustrumreis naar Cuba werd gehouden. De reis overtrof ieders stoutste verwachtingen. De meerjarenplannen van de Cubaanse staat werden volledig verstoord toen de Club de gehele sigarenvoorraad van een plaatselijke boer opkocht. Voorzien van de met zwemkleding, Lustrumtruien, en badhanddoeken wederom uitgebreide Soixante-neuf kledinglijn, werd er gezwommen, gedanst en cocktails gedronken.

Met het Lustrumjaar nog in volle gang, werd in de kampweek van 2012 ondertussen de open houding en zichtbare knipoog naar de eerstejaars met succes voortgezet. Het Lustrumcollegium droeg met een mooie stand van elf aanmeldingen het stokje aan het nieuwe Collegium over. Zeven eerstejaars werden uiteindelijk ingestemd en alle zeven van deze Lichting 2013 werden geïnaugureerd. Voor het eerst sinds jaren geen afvallers in de KMT! De weg omhoog was weer gevonden. Toepasselijk dat het LDG juist in deze periode met een groot artikel (rubriek ‘Het Clubje’) in de Mare prijkte. De LDG zo kenmerkende arrogantie die hierin werd tentoongespreid deed menig Leidse student versteld doen staan. Een post-lustrum-dip bleef gelukkig uit. Al leken de jaarlijks terugkerende activiteiten na zo’n illuster Lustrumjaar minder spectaculair; er werd ultiem genoten, gegolfd, gelubd, gegokt, wijn geproefd, gebrokt, vergaderd, gezongen, gestreept, hutspot gegeten, spoelbakgedoken, ingedikt, opgelijnd en vermaakt. Voor de vijfde maal werd tijdens de Open Activiteitenperiode de Cocktailworkshop bij Dok2 gehouden en tijdens het Kerstdiner zorgde een Senaatswissel voor de nodige opschudding. Ook werd er dit jaar weer een liftwedstrijd georganiseerd, dit keer met als eindbestemming Dortmund.

Tijdens de EL CID van 2013 haalde SSR maar liefst een lichting van 230 eerstejaars binnen. Een recordlichting. Kwantiteit zegt uiteraard niet alles, maar gelukkig bleek het LDG hier ook genoeg hipo’s uit te kunnen vissen. Negen eerstejaars kozen ervoor geen dinges te willen blijven. Een zeer beloftevolle lichting van acht werd uiteindelijk geïnaugureerd. Om een tweede stemronde voor enkele disputen mogelijk te maken werd door de Vereniging eerder in het jaar al besloten de stemmingsavonden van alle disputen gelijk te trekken en naar voren te schuiven. Vertrekkend en aankomend Collegium hebben daarom de Gesloten Activiteitenperiode moeten verkorten en de traditierijke KMT hier en daar opnieuw moeten vormgeven. Vaste onderdelen als Kerstdiner en Nieuwjaarsborrel werden Diesdiner en Najaarsborrel; wat even wennen was voor de Clubgenoten. Niettemin werd met 42 aanwezige Clubgenoten het Diesdiner het best bezochte diner sinds jaren. Door de opgeschoven KMT werd de nieuwe lichting zelfs al voor de Kerst geïnaugureerd, waardoor er twee ‘Lichtingen 2013’ zouden zijn. Het tweeëntwintigste Collegium, bestaande uit drie ervaren en capabele vierdejaars, bood ook na de KMT precies wat het LDG nodig had. Vol energie introduceerden zij de Vriendjes-Van-Vroeger-dag en het Soixante-neuf Symposium. Ook werd er een tweede weekend in Antwerpen georganiseerd: na jaren weer een tweede weekend buiten de landsgrenzen. Dat jaar leverde het LDG bestuursleden aan SSR voor Quaestor Vereniging en Assessor Acquisitie & Reünisten. De prominentie van het Dispuut was hierdoor en dankzij de vele Clubgenoten in prominente SSR commissies weer goed hervonden.

Collegejaar 2014-2015 ging van start met een treurige noot: de club had de vertrouwde locatie voor de cocktailworkshop kapot geborreld. Gelukkig schoot een uiterst capabele clubgenoot te hulp en werd er een workshop georganiseerd die zijn weerga niet kende. De lubmachine draaide weer op volle toeren en een lichting van 11 maagden ging vol bravoure de KMT in, waarvan 9 de eindstreep haalden en zich Clubgenoot mochten noemen. Collegium Fine Fleur! gaf het LDG na de KMT geen rust en overspoelde de club met activiteiten als een themadiner, een tweede clubweekend en een vakantie naar Rome. Ondertussen was het L.H.G.S.M. alweer toe aan het vierde lustrum. Jonge Heeren en Heeren van het eerste uur versterkten de broederband op de schietbaan en lieten de jenever rijkelijk vloeien tijdens het diner. Deze dag bevestigde nog maar eens dat Soixante-neuf een hechte club is waar ook oudere leden zich nog steeds mee verbonden voelen. Dit bleek ook uit het feit dat een delegatie afgestudeerde Clubgenoten zich vestigde in een gezamenlijke residentie te Den Haag.

Het ging goed met de Club en dat kon iedereen merken. MdQC besloot in al zijn wijsheid om het maandelijks weggeven van gratis bier officieel Clubbeleid te maken, de Club kreeg 10 nieuwe leden erbij, SV vierde haar vierde lustrum en het L.H.G. S.M. hield een 21-diner. Ook op het lustrum van SSR werd een rood-blauwe stempel gedrukt door de passie, inzet en commitment van twee Clubgenoten. Prachtige activiteiten werden georganiseerd, waarvan zeker de lustrumreis naar Budapest het vermelden waard is. Van de 69 (!) SSR leden die meegingen, was 1/3 Clubgenoot. Het bewees maar weer eens zien dat als je als SSR lid actief en prominent wilt zijn, je bij het LDG op de juiste plaats bent.